حقیقت مطلب این است که هر چند من خودم را یک کتابخوان قهار می دانم، اما کمتر پیش می آید که با شعرهای نو ارتباط برقرار کنم. در این میان فقط یک شاعر نو پرداز است که سخت مرا شیفه خود کرده و او کسی نیست بجز سهراب سپهری. سهراب از آن معدود شاعران نو پردازی است که به راحتی پایش را در هر خانه ای با هر فرهنگی باز می‌کند و آنقدر ما با او احساس خودمانی می کنیم که به سادگی «سهراب» صدایش می زنیم و اگر در محفلی صحبت از «آقای سپهری» باشد، کلی باید فکر کنیم تا یادمان بیاید که منظور همان سهراب خودمان است!… (ادامه مطلب)