قصه گویی در این روزگار تقریباً فراموش شده است. مادران و پدران کمتر فرصت قصه گفتن برای بچه‌های خود دارند و ترجیح میدهند آنها بیشتر با موبایلها و تبلتها و اسباب‌بازی‌های جدیدشان سرگرم باشند. پدر بزرگها و مادربزرگها هم روز به روز دور از دسترس‌تر می‌شوند. آپارتمان‌های کوچک آنها جایی برای نوه‌های پر سر و صدا ندارد. اما سالهای سال قبل هنری بود به اسم قصه گویی میدانی. که در واقع جد بسیاری از هنرهای روایتی مثل نقالی و پرده خوانی است.
در آن زمان قصه‌گوها بر سر میادین و گذرهای شهر می‌ایستادند و با قصه گفتن برای بزرگسالان آنها را سرگرم میکردند و در میان آن پندها و اندرزها و گاه نقدها و کنایه‌های خود را از وضعیت موجود مطرح میکردند.… (ادامه مطلب)